Στὸν κῆπο μὲ τὰ νούφαρα - Χρυσούλα Μπελιβανάκη

 

Στὸν «Παράδεισο» τοῦ Δεληγιαννάκη, 1948. Κοριτσοπαρέα σὲ ἐκδρομὴ. Πρώτη ἀπὸ δεξιὰ, ἡ Χρυσὴ Ἀμοιραδάκη.

 

Λίγα χρόνια μετὰ τὸν πόλεμο καὶ ἡ Μῆλος ξαναβρίσκει σιγά-σιγὰ τοὺς ρυθμούς της. Γιὰ τὴ νεολαία τοῦ νησιοῦ, οἱ ἐκδρομὲς στὸν Χάλακα ἦταν συνήθης τρόπος ἀναψυχῆς.

 

Στὶς 7 Μαΐου τῆς χρονιᾶς ποὺ σὲ λίγο ἐκπνέει, «ἐξέπνευσε» καὶ ἡ Χρυσούλα Μπελιβανάκη, τὸ γένος Ἀμοιραδάκη (1932-2024). Στὴν παλιὰ φωτογραφία τοῦ 1948, εἶναι ἡ πρώτη κοπέλα ἀπὸ δεξιά, ὄρθια μὲ τὸ φόρεμα, σὲ στιγμὲς ἀνέμελες μὲ τὴν (τότε) παρέα της. Φυσικὰ σὲ ἄλλες ἐποχές, πολὺ διαφορετικὲς ἀπὸ τὸ σήμερα.

Ἤθελα ἀπὸ καιρὸ νὰ γράψω κάτι γιὰ τὴ Χρυσούλα Μπελιβανάκη, ἕναν ἄνθρωπο ποὺ γνώρισα ἀρκετὰ καλὰ τὰ τελευταῖα χρόνια, μετὰ τὸν θάνατο (2020) τοῦ συζύγου της, τοῦ Γρηγόρη Μπελιβανάκη. Ἦταν αὐτὴ ποὺ μοῦ χάρισε τὴ φωτογραφία τῆς σημερινῆς ἀνάρτησης (ὅπως καὶ ἄλλες), δίνοντας, ἀφιλοκερδῶς, «ὑλικό» γιὰ τὴ Φωτοθήκη. Ὀφείλω χάριτες στὴν κυρία Χρυσούλα γιὰ τὸ ὑλικὸ αὐτό, ὅπως καὶ γιὰ τὶς κάθε εἴδους σχετικὲς πληροφορίες ποὺ μοῦ ἔδινε κατὰ καιρούς, σχολιάζοντας τὶς φωτογραφίες.

Βέβαια, ἡ κυρία Χρυσούλα, ὅταν τὴ γνώρισα καλύτερα, δὲν ἦταν πλέον τὸ δεκαεξάχρονο, ὅλο ζωὴ κορίτσι τῆς φωτογραφίας. Ἦταν ἕνας ἡλικιωμένος ἄνθρωπος, μὲ σοβαρὰ προβλήματα ὑγείας ‒ πού, ὅμως, ἐξακολουθοῦσε νὰ διατηρεῖ κάτι πολὺ σημαντικό: διαύγεια πνεύματος! Δασκάλα στὸ ἐπάγγελμα, σὲ παλιότερες ἐποχές, συνεπῶς ἄνθρωπος μορφωμένος ‒ σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν εὐγένεια, τὴν καλωσύνη, τὴν ἀρχοντιὰ καί, κυρίως, τὴ σοφία ποὺ εἶχε σωρευτεῖ ἀπὸ τὶς δεκαετίες τῆς ἡλικίας, ἡ κυρία Χρυσούλα ἦταν αὐτὸ ποὺ ἔλεγε καὶ τὸ ὄνομά της: ἕνας χρυσὸς ἄνθρωπος.

Ἀλλὰ δὲ θέλω αὐτὸ τὸ κείμενο νὰ γίνει ἐπικήδειος. Προτιμῶ νἀ φαντάζομαι τὴ νεαρὴ Χρυσὴ μαζὶ μὲ τὴν παρέα της, τὸ μακρινὸ 1948, ἐκδρομὴ στὸν Χάλακα, ἐκεῖ στὸν «Παράδεισο» τοῦ Δεληγιαννάκη. Τότε ποὺ ἀκόμα καὶ οἱ νεαρὲς κοπέλες φοροῦσαν, ὑποχρεωτικά, φορέματα ἢ φοῦστες (ἦταν ἀδιανόητο ἀκόμα τὸ παντελόνι, λίγα χρόνια μετὰ τὸν πόλεμο). Τότε ποὺ ὑπῆρχε ἀκόμα ὁ «Παράδεισος», τὸ καταπράσινο κτῆμα, ὁ κῆπος μὲ τὴ λιμνούλα, τὰ νούφαρα καὶ τὴν ἐμβληματικὴ Ἀφροδίτη στὴ μέση (τίποτα ἀπ’ ὅλα αὐτὰ δὲν ὑπάρχει σήμερα). Τότε ποὺ ἡ νεολαία διασκέδαζε μὲ ἐκδρομὲς στὴν Ἁγία Μαρίνα, ἀφοῦ δὲν ὑπῆρχε τηλεόραση, κινηματογράφος, κινητὰ τηλέφωνα ἢ διαδίκτυο, τότε ποὺ τὰ περισσότερα σπίτια στὸ νησὶ δὲν εἶχαν κὰν ἠλεκτρικὸ ρεῦμα. Τότε, ποὺ ὁ συνήθης τρόπος γιὰ νὰ πᾶς στὴν Ἁγία Μαρίνα, ἦταν μὲ βάρκα ἢ καΐκι ἀπὸ τὸν Ἀδάμαντα.

Οἱ ἐποχὲς ἄλλαξαν καὶ ἡ δεκαεξάχρονη Χρυσή, τὸ κορίτσι τῆς φωτογραφίας, ἔγινε ἡ ἐνενηντάχρονη (καὶ πλέον!) κυρία Χρυσούλα. Ποὺ βέβαια δὲν πρόλαβε τὴν ἀλλαγὴ τοῦ χρόνου, δὲ θὰ δεῖ τὸ 2025, καὶ θὰ ἐξακολουθήσει νὰ μᾶς κοιτάζει μέσα ἀπὸ μιὰ παγωμένη παλιὰ λήψη, νέο κορίτσι, λεπτοκαμωμένο, μὲ τὸ σῶμα νὰ γέρνει ἐλαφρὰ πρὸς τὰ ἀριστερά, παίρνοντας στὴ φωτογραφία, ἀθέλητα, τὴν ἴδια ἀκριβῶς κλίση καὶ στάση μὲ τὸ σῶμα τῆς μαρμάρινης Ἀφροδίτης, λίγο πιὸ μπροστὰ στὴ λιμνούλα. Ἐκεῖ, στὸ περίφημο κτῆμα ποὺ εἶχε κάποτε ὁ Δεληγιαννάκης, μακαρίτης κι αὐτὸς ἀπὸ χρόνια: τὸν «Παράδεισο».

Ἀλλὰ δὲν πειράζει. Ὁ Παράδεισος στὸν ὁποῖο βρίσκεται σήμερα ἡ κυρία Χρυσούλα, δὲν ἔχει εἰσαγωγικά.

 

Τὰ σχόλιά σας εἶναι εὐπρόσδεκτα!
Ἀφῆστε ἕνα σχόλιο γι’ αὐτὴν τὴ δημοσίευση χρησιμοποιῶντας τὸν σύνδεσμο («δημοσίευση σχολίου») ποὺ ἀκολουθεῖ: